Eşimi 2005 yılının yaz aylarında yitirdim.Yedi yıllık evliliğimizin ilk iki yılını eşimin rahatsızlığı nedeni ile hastahanelerde geçirdik.Eşim her evlilik yıldönümümüzde bir resmimizi çerçeveler “bunlar bizim hayatımızın gölgeleri” derdi. Vefat ettiğinde evimizin duvarında yedi adet resmimiz vardı.
2004 yılının bir gecesinde onu aldattım.Ona her zaman,onu ne kadar çok sevdiğimi,onu sonsuza kadar seveceğimi ve sadık kalacağımı söylerdim.Ölmeden iki hafta önce hasta yatağında saçlarını okşa***** aynı sözleri tekrarladım.Güzel bir bakışla sadece “biliyorum ” dedi.
Yaklaşık bir ay önce evde düşünceler içinde resimlerimize bakarken daha önce hiç farketmediğim bir detay gözüme çarptı.Her çerçevenin altına bir harf yazmış meğerse
A-R-K-A-S-I-N
Uzunca bir süre ne olduğuna bir anlam verememiştim.Neden sonra “acaba arkasına bak” mı demek istemişti diye düşündüm.Çerçeveleri duvardan indirip hemen arkalarına baktım bir şey göremedim.Bu kez resimleri çerçevelerden çıkarmaya karar verdim.
Oda ne!
Sırası ile her resmimizin arkasına o yılla ilgili sevgi sözcükleri yazmış bana.Sadece 2004 yılında çekildiğimiz resmin arkasında yazı yok .Sararmış bir zarf düştü çerçevenin arkasından.Gözyaşları içinde ellerim titreyerek zarfı usulca açtım.
Zarftan çıkan pusulanın içinde şunlar yazıyordu.
“14 Mart 2004 gözlerin bana başka birine dokunmuş gibi baktı söylemene gerek yok biliyorum.”
Şimdi 2007 yılındayız onu yitireli iki yıl oldu.İçim hala alev alev yanıyor pişmanlığım dağlar kadar.
Kadınlar biliyor,kadınlar hissediyor.Seni çook seviyorum diyenin sevgisinden şüphe et,
Çünkü Aşk sessiz, sevgi dilsizdir…