Ne kadar guzelmis cocuk olmak.
Dusunmeden oynamak, kumdan kaleler yapmak.
Hayat mucadelesi vermeden yasamanin tadi bir baskaymis o zamanlar.
Keske yine cocuk olsam.
Disari cikmak icin yalvar yakar izin alsam.
"Olmaz" dendiginde oturup kizsam.
Keske disaridan eve gelirken tek derdim ustumu kirlettigim icin annemin bana kizmamasi olsa...
...ama Annem bana hic kizmadi kirlettigim icin ustumu, kirletmemem gerektigini ogretti sadece!
Baskalarinin annesi gibi "ezan okununca gel" demedi. Gozunun onunde oldugum surece oynadim ben.
Eve cagirdiginda "Anne biraz daha lutfen" dedigimde; "Gel, yine cikarsin" lafindan sonra hic cikamadim ben disariya. Mutlaka mantikli bir sebebi vardi cunku.
Cocuktum iste, kizardim hep...
Dukkandan da kacardim ben hep. "Alan" dedigimiz yerde top oynardim. Ter icinde gelince birde firca yerdim babamdan. "Gitmiceksin" derdi babam ama hep giderdim!
Kavga ettigimde dayak yemem veya dayak atmam onemli degildi onlar icin.
"Kavgadan uzak dur, kavga cikarsa oradan uzaklas" dediler... Hakliydilar yine herzaman ki gibi!
Olupta kavga etmissem cezalandirildim.
Eh yine kizdim bilmeden cocuk aklimla...
Kavganin kotu oldugu o zamandan islendi bana
Olmamam gereken yerde talihsizce motor carpinca korkudan yalan soyledim.
O zamandan beri kizsalarda yalan soylemedim!
Yalancinin mumunun yatsiya kadar yandigini o zaman ogrendim.
Kopek geldi eve sonra. Annem istemedi bastan ama ertesi gun herkesten cok sevdi.
Gulunce aglardi, kizdirinca kuserdi ama hic kin tutmazdi...
O kucucuk kopegin zeytin gibi gozleriden, bakislarindan ogrendim konusmadan sevmesini...
Sonra tasindik...
Bilmedigimiz, onceden gormedigimiz, kulturu farkli bir yere...
Zor geldi cok...
Herkes kendi derdine dustu birden. Bende dahil buna.
Yilmaz Erdogan'in dedigi gibi "Soguk ve sehirler arasi yolculuklarda vazgectim cocuk olmaktan"
ama ben soguk ve uluslararasi yolculuklarda vazgectim...
Simdi daha iyi anliyorum cocuklugun guzelligini...
Yine simdi anliyorum aslinda herkesin kendi derdine dusmedigini..
Tek dertlerinin, kaygilarinin ben oldugumu! ve hala daha bu onceligin korundugunu...
Hicbirsey esirgenmedi bizden. Alinamiyorsa da aciklandi buyuk bir insan gibi..
Cocuk hallerimizle anladik soylenenleri ve "istiyorum allah istiyorum" diye aglamadik!
ama hep icimde bir ukte kaldi...
Uzaktan kumandali araba..
Istedigim gibi olmayanlar alindi hep ama butun arakdaslarimda vardi istediklerim.
Uzerinden seneler gecti... Herkes kullanip bir kenara kaldirdi..
Unuttu hatta onlarin varligini..
Ben unutmadim, unutmadim...
Alinmadigindan, paramiz olmadigindan degildi ama olmadi bir sekilde...
Yillarca icimde biriktirdigim araba sevdasi 18 yasimda son buldu..
Herkesin istedigi ama alinmadigi.. Araba ama uzaktan kumandasi yoktu...
Tek kalemde benim icin alinmisti...
Senelerce icimde ukte olan araba olmamisti belki ama beklemenin tadi bir baskaydi!
Bekledigimden daha da iyiydi..
Etrafimda ondan daha iyisini alabilecek, zorlanmayacak cok arkadasim vardi.
Ama hicbirisi bunu desteklemedi..
"Cocuga araba verilir mi?" dendi...
"ya birine carparsa?" dediler...
Herseyin ustunde olan, bir iliskinin temelini olusturan "guven" kelimesinin varligiyla cevap verdi annem-babam:
"Biz ona guveniyoruz"
Ben gelmeden yatmadilar ama salakca bisey yapmayacagimdan da emindiler!
"Hizli kullaniyor" diye geldiler babama. "trafik memuru musunuz?" dedi ama evde nasihatini eksiltmedi...
O zaman anladim annemin babamin yuzunu kara cikarmamam gerektigini..
Sorumluluklarin zamaninda yapildiginda sorumluluk oldugunu..
Dedim ya... Keske yine cocuk olsam..
Keske cocuk olsam yine de yaptigim ufak tefek yanlislari bir daha yapmasam..
Yuzumde kocaman bir gulumsemeyle oyuncak arabalara baksam
Annem eve cagirmadan gitsem..
...ama donemiyoruz geriye...
Ben hala cocugum aileme karsi, boyle kalmaninda en guzel sey oldugunu su an anliyorum..
Degil dusman, seytanin gucu yetmez bu aileyi ayirmaya...
Degil dost, melek yetmez yerinizi doldurmaya...
Iyiki cocukmusum..Iyiki sizin cocugunuzmusum...