Ayrilik--gurur--ölüm

B@RoN · 06-19-2007

Bu kadar mı diyordu,bu kadar mı sevgin.
Ya sen ne sanmıştın.Seni sevdiğimi mi?
Kız yıkılmıştı;
Telefon başında bir şey söylemedi.
Sessizce ağlıyordu.Bir ara delikanlı kızın hıçkırığını duydu.
Kıza şöyle dedi: “Ne o konuşmuyorsun.
Ağlıyor musun yoksa?Olsun canım bu da geçer.
Ben bıraktım diye mi ağlıyorsun,değer mi?
Senin bıraktığını söyleriz olur biter.Benim için fark etmez.”
Kız boğuk bir sesle:bardağı taşıran bu söze,dayanamayarak:
“Anlamadın mı sersem sen veya ben ne fark eder.Ayrıldığımıza değil,
senin haline ağlıyorum.”
Delikanlı sustu.Oysa kız bunları söylüyordu.Ama seviyordu.
Daha öncede sevmişti ve sevecekti.
Ama yapacak bir şey yoktu.
Bu sözlerin karşısında yıkılan gurur vardı.
Gurur ve sevgi ne kadardı.
Sonunda sevgi ağır bastı.Son defada
“seni seviyorum” demişti.Telefonu kapayınca delikanlı durdu,
düşündü.Niye yapmıştı.Oysa o da seviyordu.
Sevdiğini itiraf etmek için tekrar aradı.
Fakat telefon cevap vermiyordu.
Dayanamayıp kızın evine gitti.
Acı bir siren sesiyle irkildi.
Kızcağızın evinden kanlar içinde bir ceset çıkınca yıkıldı.
Bu ceset oydu,kızın cesedi.
Gözyaşlarını tutamadı.Sevgilisine elveda diyemedi,
Bir an gözüne cesedin eline takılmış bir kağıt ilişti.
Buğulu gözlerini silerek okudu.
Kağıtta şöyle yazıyordu:

TÜM SEVENLERE
VE
SEVİLENLERE
İBRET OLSUN!!!