Ne zaman elime bir kalem alsam,
Bir uçurumun kenarında buluyorum kendimi.
Hayata dair ne varsa yaşayabileceğim,
Kalemimden düşüyor ister istemez.
Yıkık bir ömür harabesiyle
Gönlümün uçurumundan aşağıya atıyorum seni.
Ben seni böyle ölmek istememiştim.

Yalan yanlış sözlerde anlatamadım sevdanın öyküsünü.
Yaşayamadım en masum, en saf duygulu gülüşümü.
Bakışlarım gittikçe derinleşti bu mavi deryalıkta.
Oysa... Sen çıkıp gelirdin boğulduğum gece mavisi yarılarında.
Elimde bir kalemle kağıda dökülüverirdin.
Suretin düşerdi duvarlara,
Yıldızlar semah dönerdi saçlarının siyahında.
Oysa şimdi katran karası gecelerde kentlerimi vuruyorum,
İçinde sen olan şehirleri kurşuna diziyorum.
Hayal kırıklarım kalbime batıyor,
Kan kusuyorum düşlerime
Ve sen düşüyorsun avuçlarıma.
Sonra ellerimi kana buluyorsun.
Bir intihar yorgunu şiirle, satırlarda son buluyorsun.

Ne zaman bir hülyaya dalsam
Sen kaplıyorsun her yanı.
Bir örümcek ağı gibi örülüyorsun beynime.
Sevmek istemiyorum artık senli olan hiçbir şeyi!
Elimden bir kaza çıksın istemiyorum.
Susmak neyi halletti ki?
Artık konuşmak istemiyorum.
Yaşamak neyi halletti ki?
Artık ölmekte istemiyorum.
Yalnız bil ki canına yandığım can,
Ben artık her gece yarısında,
Her gündoğumda, seni ölüyorum.
Sen bir intihardın ey yar...
Bil ki ben artık!
İNTİHAR ETMEDEN YAŞAYAMIYORUM...

__________________