Bu düzeni bozuk dünya yalan…

Bir volkan patladı ..!
Yüreğim kendini parçalarcasına kurşun gibi sıkmakta damarlarıma nefreti. Uzak durma vaktidir şimdi benden… Ben bile benden kopmuşken kimse ortak olmak istemesin bu meseleye… Bir mesele ki bu anlatılmaz… Hayatıma can veren damarlarıma vurucam neşteri…Sebebimi sormayın…

Ben ki hayata her zaman meydan okuyan… Ben ki merhamet olgusuna her zaman yenik düşen… Ben ki yıkılmaz değişmez ve de erişilmez değerleri olan…

Ben beni bildim bileli her şey sahteymiş meğer…

Saklanan gerçeklerde hayata duruşum olan doğrularımla yüzleşmek ve bir şey yapamamak da varmış kaderde…

Şimdi ne bir meydan okuyuşum var hayata… Ne bir merhamet hissiyatım ne de sağlam bir dayanağım… Dünyam harabe enkaz altında kalmışım ve “çıt”ımı bile çıkarmıyorum… Her şey bir anda anlamını yitirir mi? Sayenizde…

“Madem düzen bozuk o zaman kendi düzenimi kendim kurarım” derdim hep… Her şey alabora…

Şimdi iyice saldım iplerini hırçınlığımın… Hiçbir değer olgusunun önemi yok gözümde… Sayenizde…
Hayata kahrettiren şey hiç kuşkusuz şu ki;
Kendini adadığın insanların soluğunu paylaştığın insanların seni çiğneyip geçmesidir…
Sayenizde…

Şimdi bir küslük antlaşması imzaladım umutlarımla…
Sebebimi sormayın...
Bedelini ödüyorum… Sayenizde…
Gökten bir el uzansın istiyorum felç etsin yüreğimi…
Çünkü;

Her gün biraz daha derinden
Her gün biraz daha kapkaralığına bu ölümü
Aç ve arkasız
Köpekleşerek
Yaşamak dersen…
Bu yürek “çat” diye çatlasın lan..!


Sizler sadece şahit olun bu yazıya.
Sebebimi sormayın…