Enes bin Nadr Bedir savaşına katılamayan bir sahabi idi. Bunun acısını yüreğinde duyuyordu. İslam'ın bu, ilk ve önemli büyük olan savaşına katılamadığından dolayı kendini kınıyordu. 'Başka bir savaş çıksa da tam bir gayretle savaşsam' diye temenni edi-yordu. Derken Uhud savaşı patlak verdi. Büyük bir cesaret ve kahramanlıkla bu savaşa katıldı. Uhud savaşının başlangıcında müslümanlar galip geldiler. Sonunda ise bir yanlışlık yüzünden yenildiler. O yanlışlık şöyle olmuştu: Hz. Peygamber (S.A.V) bazı adamları düşmanın saldırma ihtimali olan mühim bir yere (tepeye) yerleştirmiş ve: "Ben bir şey demeden buradan ayrılmayın." buyurmuştu.
Onlar savaşın başlangıcında müslümanların galip geldiğini ve kafirlerin kaçtığını görünce, artık savaş bitmiştir, kaçmakta olan düşmanı görünce, ganimet peşine düşüp, ganimet malı toplamalı diye, düşünerek yerlerinden ayrıldılar. Onların kumandanı, Hz. Peygamber (S.A.V)'in: "Siz yerlerinizden ayrılmayın." emrini hatırlatarak gitmekten men etmeye çalıştıysa da onlar
Hz. Peygamber (S.A.V)'in yalnız savaş zamanı olduğunu kabul ederek oradan ayrılıp savaş meydanına ulaştılar. Kaçmakta olan kafirler o yerin boş olduğunu görünce o taraftan saldırıya geçtiler. Müslümanların böyle bir endişeleri yoktu. Bu ani ve habersiz saldırı karşısında mağlup olarak, iki taraftan saldıran kafirlerin arasında kaldılar. Bu yüzden kararsız bir vaziyette oraya buraya koşuşturuyorlardı.
Enes bin Nadr karşıdan Sa'd bin Muaz adlı sahabenin geldiğini görünce: "Ey Sa'd nereye gidiyorsun, Allah'a yemin ederim ki cennetin kokusu Uhut dağından geliyor." diyerek elindeki kılıçla kafirin kalabalığına daldı. Ve şehit olana kadar geri dönmedi. Şehit olduktan sonra vücuduna baktılar, delik deşik olmuştu. Vücudunda seksenden fazla kılıç ve ok yarası vardı. Kız kardeşi onu ancak parmak boğumlarından tanıyabilmişti. (İbn Sa’d)
İhlas ve gerçek bir istekle Allah'ın emrettiği bir işe kendini verenlere daha dünya da iken cennetin tadı gelmeye başlar. İşte Enes daha hayatta iken cennetin kokusunu alıyordu. Eğer insan ihlasın hakikatine ulaşırsa, daha dünya da iken cennetin tadını almaya başlar.