Mevlânâ, tahsil için, Konya'dan bir gün yine, <
Şam'a gidiyordu ki, uğradı Nusaybin'e. <
<
Hıristiyan papazlar, bir yere gelmişlerdi, <
Acâyip istidraçlar, halka gösterirlerdi. <
<
Gösteriş yapmak için, hazret-i Mevlânâ'ya, <
Bir oğlan çocuğunu, uçurdular havaya. <
<
Celâleddîn-i Rûmî, bir duâ etti o an, <
Havada kala kalıp, düşmedi yere oğlan. <
<
Feryâd ediyordu ki, korkusundan o çocuk; <
"Düşüp de öleceğim, indirin beni çabuk! <

Çok uğraştılarsa da, papazların birçoğu,
Hiç indiremediler, havadan o çocuğu.

Oğlan bağırdı ki: "Sizin yanınızdaki,
O zâtın duâsıyla, işbu hâl oldu vâki.

Ancak onun duâsı, kurtarır beni bundan,
Yoksa helâk olurum, yere düşüp buradan."

Papazlar bil-mecbûri, ona gelip bu kere,
Dediler: "Duâ et de, o çocuk düşsün yere."

Buyurdu ki: "Hiçbir şey kurtarmaz o çocuğu,
Kelime-i şehâdet, kurtarır yalnız onu."

Oğlan bunu duyunca, sevinip bu habere,
Kelime-i şehâdet, söyleyip indi yere.

Papazlar bunu görüp, hayrette kaldı hepsi
Ve insâfa gelerek, îmân etti cümlesi

__________________