CurcunaForum.Org - cem yıLmas ve çocukLuğu:)

Ben çocukken çok salaktım.
Edip Akbayram'ın ismini Edi zannederdim. Yani o, benim için "Edi Pakbayram"dı.

Ablama, "Nasıl olup da koca bir günü canın sıkılmadan evde oturarak geçiriyorsun? " demiştim. "Büyüyünce insanın canı sokakta oynamak istemez ki"
cevabını vermişti. Uzunca bir süre büyüyüp büyümediğimi
anlamak için kendime,
"Canın sokakta oynamayı istiyor mu?" diye sormuştum.

Dedemle parka gittiğimiz bir gün TRT'ciler çekim için oradaydı. Beni oynarken
çektiler. Yayın günü bizim aile jeneriğinde gözüktüğüm çocuk programını izlemek
için televizyon başına geçti. Kendimi ekranda görünce, "Beni niye parkta
unuttunuz?" diye gözyaşlarına boğulmuştum.

"Geri vites" kavramım yoktu. Şoför, kolunu koltuğa atıp arkaya doğru bakınca
araba otomatikman geri geri gidiyor zannederdim.

Abimle Karaoğlancılık oynardık. O Karaoğlan olurdu, beni de Bizans askeri
yapardı. Sonra evire çevire döverdi. Çok mühim bir şey yaptığımı sandığım için
canım yansa bile hiç sesimi çıkarmazdım.

Bulmacalardaki, "Annenin erkek kardeşi" kısmına dayımın beş harfli ismini sığdırmaya çalışırdım.