sanki birileri...
 

Bi sabah ezanlar okunurken iki tane karaltı yanıma yaklaştı ve gülüyorlardı. Biri ağzımı ve ellerimi, diğeri ise ayaklarımı sıkıca tutmuş hem adımı söylüyor hem de ezanın sesi çok bozuk geliyordu. Neredeyse kalbim duracaktı. Bir an ben korktukça adımı söylüyorla,r üstüme daha çok yükleniyorlardı. Normalde de çok korkak bi insanımdır. Geceleri doğru düzgün uyuduğumu bilmem. O gece de uyumamıştım. Neyse ben içimden ayetül kürsiyi okuyorum, gitmiyorlar... Çırpınıyorum ama bağıramıyorum çünkü eliyle ağzımı sıkıca tutuyorlardı. En sonunda tüm gücümü toplayıp ALLAH diye bağırdım. Bu sefer onlar korkup kaçtı. Ben hemen annemin yanına gittim. Anneme anlattım annem de beni iyice okuyup üfledi ama böyle olaylar hiç geçmedi :'(:'( (alıntı)