Bi sabah ezanlar okunurken iki tane karaltı yanıma yaklaştı ve gülüyorlardı. Biri ağzımı ve ellerimi, diğeri ise ayaklarımı sıkıca tutmuş hem adımı söylüyor hem de ezanın sesi çok bozuk geliyordu. Neredeyse kalbim duracaktı. Bir an ben korktukça adımı söylüyorla,r üstüme daha çok yükleniyorlardı. Normalde de çok korkak bi insanımdır. Geceleri doğru düzgün uyuduğumu bilmem. O gece de uyumamıştım. Neyse ben içimden ayetül kürsiyi okuyorum, gitmiyorlar... Çırpınıyorum ama bağıramıyorum çünkü eliyle ağzımı sıkıca tutuyorlardı. En sonunda tüm gücümü toplayıp ALLAH diye bağırdım. Bu sefer onlar korkup kaçtı. Ben hemen annemin yanına gittim. Anneme anlattım annem de beni iyice okuyup üfledi ama böyle olaylar hiç geçmedi :'(:'( (alıntı)

__________________





Ne AğLayacak KadaR
Günahkarım
Ne GökLere ÇıkabiLecek KadaR
Masum.
Ne Geçmişde Yaşadıklarımdan
Huzursuzum
Ne Şu an Yaptıklarımdan
Mutlu.
Sırlar içinde bir Dünyam var
Birde Sen Varsın içimde
Ne Seni Kaybedecek Kadar
Cesurum
Nede Seni Kazanacak Kadar
GüçLü