EZGİ

GÜÇSÜZDÜ .... Bilinçsiz adımlarla nereye gittiğine aldırmaksızın başı önde parke taşlarını saya saya ilerliyor ve ara sıra çocuklar gibi bir ayağını kaldırıp sekiyordu....

Yenikti.... Gözlerinin altındaki mor halkalar , hayat girdabında ezikliğin verdiği acılar ve alnındaki kırışıklar hayatının çelişkilerle geçtiğini kanıtlıyordu....

Parka girmişti. Başını kaldırmadan kuytu bir banka oturmuştu. Umutsuzluğun verdiği bitkinlikle etrafına baktı. Mesut insanlar vardı yöresinde...

Kimisi sevdiği kızı almış yanına , mutlu bir yuva ile çocuklarını düşlüyor. Kimisi çocukları ile el ele oyun oynuyor. Kimisi ise ağarmış saçlarına aldırmadan gençlerle konuşup gülüyor ve eski günlerini anımsıyordu.

Anımsamak... Güldü , anımsamak neye yararki, geçen yıllar acısını tekrar içinde duymak ve mutlu anılarını düşünüp tekrar kederlenmek...

Özlemini duyduğu yarınları düşlüyerek gözlerini yumdu ve uyuya kaldı.

__________________